Afhankelijk zijn van een man: van falen naar vertrouwen
Ik ben afhankelijk van mijn man, there I said it..
En dat in een feminine world, of nog steeds ook wel sterk feministische wereld. But hey, we need both men and women. En zonder deze man heb ik niet kunnen doen wat ik nu doe.
Er was een punt dat ik mijn vaste baan op zei om te gaan ondernemen. Dat begon met een onderneming in de grafische wereld en ik nam zoveel mogelijk opdrachten aan om rond te komen. Ik had een droom om alleen maar geboorte- en huwelijkskaarten op maat te maken. En die droom heb ik waar gemaakt. Ik heb mezelf kapot gewerkt, ben over veel grenzen gegaan, maar heb me nooit onafhankelijk kunnen maken van mijn man.
Op het moment dat ik mijn vaste baan op zei, zei hij dat dit financieel mogelijk was, dat we het samen zouden doen.
Dat laatste stukje; “Dat we het samen zouden doen”, dat heb ik heel lang niet zo kunnen voelen. Ik was altijd bezig met dat ik een goed inkomen binnen moest krijgen want dan pas konden we het samen doen. Dan pas waren we gelijk aan elkaar. Toen ik net aan aan de boodschappen mee kon betalen, voelde ik me onvoldoende als partner. Ik voelde me vrouw van, in plaats van dat ik op mezelf stond.
Niet heel vreemd. Ik heb namelijk geleerd dat ik mijn eigen salaris moest verdienen en vooral onafhankelijk moest zijn van een man. ‘Zorg dat je zelf geld hebt, zorg ervoor dat je onafhankelijk bent.’ En ik weet zeker dat ik niet de enige vrouw ben die zo opgevoed is. Of de enige meid die zo opgevoed werd/wordt. Mijn bazin zei het nog toen ik weg ging en koos voor het ondernemerschap (niet dat ze mij onwijs betaalde, maar dat terzijde): ‘Weet je zeker dat dit opzegt? Want wanneer je er uit bent, en je wilt over een aantal jaar terug omdat je relatie stuk gaat, dan gaat dat niet zomaar lukken.’ Jaa dat was een lekkere opsteker…
De 10 jaar van mijn ondernemerschap was ik heel hard bezig met het stuk onafhankelijkheid. Want damn wat voelde ik me afhankelijk, en het maakte echt niet uit wat er binnen kwam aan financiën. Ik voelde me afhankelijk en kon daar totaal niet mee leven. En maar uren draaien, en opdrachten aannemen. Daarnaast twee kinderen opvoeden. Steeds lukte het niet. I felt like a loser. Feministisch maar knetter afhankelijk van haar man. Tja, praat dat maar eens goed voor jezelf.
Toen kwam de switch in het ondernemen. Voelde ik me niet meer gelukkig met wat ooit mijn droom was. Ik zei de grafische wereld vaarwel, en ben me volledig gaan focussen op de praktijk. Ik voelde dat ik iets anders mocht doen. Ben dat ook gaan doen. En naast alle twijfel, en de inkomsten die nog meer terugliepen, bleef ik een steevast vertrouwen hebben in de praktijk, in wat ik aan het doen ben.
Tijdje terug, tijdens een gesprek met een vriendin benoemde ze het: ‘Ik vind het zo knap hoe jij keer op keer blijft vertrouwen op de praktijk, op het ondernemen en op jezelf. Dat je door blijft gaan en niet op geeft.’ Waarop ik na meerdere dingen gezegd te hebben afsloot met: ‘Maar zonder mijn man had ik dit nooit kunnen doen.’
Een jaar geleden kwam écht bij me binnen dat ik mega afhankelijk ben van mijn man. Dat wanneer er ook maar iets gebeurd in onze relatie (een relatie van 20 jaar is niet altíj́d rooskleurig), en we uit elkaar zouden gaan, ik helemaal niets heb. Letterlijk zero…
Pfoeh, dat gaf wel wat tranen, angsten, pijnen, mislukkeling gevoelens, schaamte, falen. Alles, alles kwam omhoog. Niet in een dag of een weekje, nee daar ging weken misschien wel maanden overheen.
Ik heb regelmatig op vacature sites gekeken omdat ik dacht dat het anders moest. Maar bij elke blik op vacatures waarvan ik dacht: “Dat kan wel”, werd ik misselijk en sloot mijn keel zich af. Een dikke dikke NEE kwam er door mijn lijf. Alles stokte, en ik kon alleen maar afsluiten en weer verder huilen, mezelf schamen of voelen falen. Not the nicest feelings zeg maar…
Tot er een punt kwam en ik mezelf vroeg: “Maar Lin, wat wil je nu het aller allerliefste, waar wordt je nu echt gelukkig van? Wat geeft je het meeste joy? Waar gaat je hart van springen? Krijg je energie van? En weet je van dat het helemaal klopt en heb je het grootste vertrouwen in?” Dat zijn de afstemmingen en sessies in mijn praktijk, het contact met klanten!
En het vertrouwen daarin is zo diep, dat ik zeker weet dat ik ooit onafhankelijk wordt. Of misschien wel niet. Blijf ik altijd afhankelijk van mijn man.
Maar wat is afhankelijk? Want eigenlijk ben ik hartstikke onafhankelijk, alleen niet op financieel gebied. Dat is het enige puntje. Dat is wat mij steeds zo klein maakte ten opzichte van hem. Waarmee ik mijzelf klein maakte. Hij zag dit namelijk echt niet zo. En thank god for hem! Zonder deze vent had ik dit allemaal niet kunnen doen. Maar ik had het helemaal niet kunnen doen zonder mezelf. Alles wat ik doe, doe ik vanuit mezelf. Vanuit de krachten die in míj́ liggen. Daar zit totaal geen schaamte op, het voelt eerder super sterk ipv dat ik faal.
Lieve vrouw, of man, mocht jij dit lezen en je bent financieel afhankelijk van je partner? Swah! So be it! Je faalt niet, je hoeft je niet te schamen. Je bent hier nog steeds op deze wereld om jou ding te doen. Of je nu financieel afhankelijk, of financieel onafhankelijk bent. You do you. Ga door alle stukken heen die jou als kind ingepeperd zijn met: “Je mag nooit afhankelijk worden van een partner, moet altijd je eigen geld verdienen. Je eigen kleding, vakanties, uitjes etc zelf kunnen betalen. Moet je eigen boontjes kunnen doppen. And so on…’ Het zijn geen zinnen die je groter maken, het zijn zinnen die je kleiner maken. Die, als je er niet naar luistert, je het niet goed doet. Dat je het op een bepaalde manier moet doen ipv jouw manier.
Het leven gooit het leven op je pad zoals jij het leven mag beleven. Zo dat is ff een zin, hahaha!
Wat ik daarmee bedoel is dat de ene financieel onafhankelijk is, en de ander niet. De ene een baan vaste baan heeft, en de ander kunstenaar of ondernemer. Iemand bakken geld binnen haalt, en de ander het wel prima vind met wat hij/zij heeft.
De ander is in géén van deze gevallen de falende. De eerst genoemde ook niet. Het is net een ander pad wat je volgt, omdat dat jouw pad is. En niet die van iemand anders.
Sinds ik het stukje financieel afhankelijk zijn van mijn man geaccepteerd heb voor mezelf, is het zoveel rustiger geworden. Heb ik meer vertrouwen gekregen in mezelf.
Natuurlijk, soms komt het echt nog wel langs. Hé ook ik wil hem een keer meenemen naar weet ik veel waar, omdat ik het uit mijn eigen potje kan betalen. Maar als dat niet gaat, ook oké. Hij gaat er niet minder om van me houden. En hij houdt ook niet meer van me omdat ik afhankelijk van hem ben.
Hij heeft mijn struggles al die jaren gezien. Heeft al die jaren gezegd dat we het samen doen, ondanks dat ik het niet kon voelen. Nu kan ik het wel zien en voelen. Want die boys van ons, die hadden zonder mijn drang om te ondernemen nooit zoveel hun moeder kunnen zien.
Dus ja, ik ben afhankelijk van mijn man. Maar ben daarom niet minder mens, vrouw, of wat dan ook.
Terwijl ik dit op schrijf, na lees, en klaar wil maken om op mijn blog te plaatsen, wordt ik overmand door emoties. Ik heb me zolang zo klein gevoeld. Alsof ik er niet toe deed op deze wereld, omdat ik niet onafhankelijk was en niet voldoende inkomen had. Door wat ik ben gaan geloven van wat er gezegd werd, vanuit opvoeding, school, en alles wat ik om me heen hoorde. Jeetje, wat kunnen we mensen klein maken (onbewust, want besef me heel goed dat alles gezegd en gedaan werd vanuit het goede, niet om me klein te maken).
En wat kunnen we onszelf daar klein mee maken, omdat we het zijn gaan geloven.
Na jaren schaamte en het gevoel te falen, voel ik eindelijk vertrouwen in mezelf, en in het leven. Dat het klopt waar ik op dit moment sta en hoe het plaatje er uit ziet. En dat, dat kan niemand van me af pakken ♡