Het ego van een zelfbenoemde coach/therapeut/healer
Ik had de overtuiging dat ik mensen wel kon veranderen in hun allerbeste versie. Dat als ze hulp nodig hadden, ík hen wel kon helpen. Maar dan moest het wel allemaal op mijn manier, want ik wist het beter. Ik was namelijk de coach/therapeut/healer.
Boy, ben ik daarmee even door de mand gevallen.
En ik deed dit niet alleen bij mijn klanten. Nee, ook bij mijn man, en het liefste wilde ik dit ook bij mijn vrienden doen. Ik zag namelijk heel goed hoe ze het allemaal, in hun voordeel, anders konden doen.
En natuurlijk, mijn klanten accepteerden dit van mij. Die wilden namelijk verandering, kwamen naar mij toe juist voor verandering. En hoe meer en meer klanten ik ontving, samen met hun complimenten over hoe het hen allemaal veranderd had. Hoe meer mijn ego met mij aan de haal ging. En dan bedoel ik echt aan de haal. Ik bleef maar vertellen hoe de mensen om mij heen, klanten en vrienden, het anders aan konden pakken het anders moest gaan doen.
Tot ik zag dat het niet gebeurde. Dat er geen aanpassingen werden gedaan. Dat de routines, de dagelijkse dingen, de conditioneringen, allemaal nog hetzelfde bleven. Damn! Dat gaf mij even een bak frustratie. ‘Maar wil je dan niet dat het anders/beter/leuker wordt?! Ik weet toch hoe het werkt, geef je toch de adviezen, waarom doe je er dan niets mee en luister je niet?’ Hallo gekrenkt ego!
Ik was confused, gefrustreerd, boos, en snapte er werkelijk niets meer van. Alles stagneerde… Bepaalde vriendschappen, de relatie met mijn man, mijn kinderen gooiden bij alles hun kont in de krip, en er werden ook geen sessies meer geboekt. Maar nee hor, dit lag niet aan mij, maar aan iedereen om mij heen. Want ik was toch de coach/therapeut/healer! Yeah right! Wat een bull shit verhaal was ik voor mezelf gaan geloven.
De grap is nog. Dat wanneer ik zelf bij een coach zat, ik alle adviezen op me nam, ging kijken of het voor me werkte en daarin uiteindelijk mijn eigen weg vond. Er was niemand dit mij aan kon passen, niemand die mij kon veranderen, niemand die mijn leven kon beteren, behalve ikzelf. (Ik dacht dat dit met mijn eigenwijze eigenschap te maken had, of met mijn ego.) Maar andersom dacht ik wel dat ik het allemaal voor iedereen kon fixen. (Dat is pas een ego…)
En daar ligt het precies. Ik kan niemand veranderen, niemand verbeteren, aanpassen of leven beteren, dat kan alleen diegene zelf. Ik kan adviezen geven, vertellen wat ik zie en hoe ik het zelf gedaan heb, maar daar houdt het echt bij op. Jij bent zelf degene die de stappen mag zetten en uitzoeken wat wel of niet bij je past. Jij bent zelf degene die het leven mag gaan leven.
Ik ben van mijn eigen ego voetstuk gevallen. Dat deed pijn. Daar kwam heel veel boosheid en frustratie mee omhoog. Ik dacht dat ik hiermee gezien werd. Dat ik boven mezelf uit steeg, mega goed was in wat ik deed en iedereen kon helpen. Het was allemaal één grote façade. Onbewust geloofde ik niet in mezelf. Een gevoel van niet goed genoeg zijn. Onzekerheid. Hoe harder ik voor anderen kon werken hoe meer ik “gezien” werd. Maar hoe minder ik mezelf kon zien. Ja het was pijnlijk om dit te ontdekken, ik voelde me verdrietig en genegeerd. En eerlijk, negeerde ik mezelf.
Uiteindelijk ben ik blij dat ik van het voetstuk gevallen ben. Dat ik door de pijn van; ‘Als ik iedereen help dan doe ik er toe’ gedachte, heen mocht. Want tja; ‘Waarvoor ben je hier, als je niemand kunt helpen?’ Die conditionering lag/licht écht diep. En nog steeds komt deze regelmatig omhoog, every devil another level.
Hoe mooi de complimenten ook zijn die ik ontvang. Hoe dankbaar ik er ook voor ben. En hoe mijn ego er ook van groeit. Uiteindelijk ben ik dus niet degene die jou kan veranderen, of waardoor jouw leven veranderd, dit doe je echt helemaal zelf. En kan alleen op de manier die bij jóu past, en niet op de manier die bij mij of iemand anders past.
Het allermooiste wat hier is uitgekomen, is dat hoe meer ik van mijn eigen ego voetstuk viel, hoe dieper en sterker de connectie met de zielenwereld werd. De adviezen die doorkomen mag ik gewoon doorgeven, meer niet. Wat degene aan de andere kant van de lijn er mee doet, that’s up to you.
Vrienden laat ik hun leven leven, mijn man mag zijn eigen leven leven, en ook mijn kinderen, hoe lastig dat soms allemaal ook is. En natuurlijk ook mijn klanten. Dat leven léven kunnen ze (en jij ook) alleen doen door wel eens knetterhard op hun bek te gaan, tegen een muur aan te lopen, en er zelf achter komen dat ze het op een andere manier mogen doen. En wanneer ze er om vragen of nodig hebben, dan ben ik er voor ze, gewoon door er te zijn.
Dus geen betweterige of (ongevraagde) adviezen meer van mijn kant. Of naja, working on it. Mijn ego wil nog steeds wel eens om de hoek komen kijken ; )
Ik leef mijn leven op mijn manier, en dat veranderd continue. Dat van jou en van iedereen om jou heen, als ook om mij heen, veranderd ook continue en mag zowel jij als hen, leven op jóuw/hun manier.