Het meisje dat wachtte om gezien te worden: overwinnen van zelftwijfel
Mijn ziel komt door: ‘Je hoeft jezelf niet te verbetere. Je mag in jezelf gaan geloven. Dat is het enige wat je hoeft te doen. In je flaws en the things you’re good at. That’s being authentic’
‘Lieve Lin’, hoor ik haar zeggen: ‘wanneer ga je nu eens geloven dat je al helemaal goed bent zoals je bent ♥️
Dat is wat je mag gaan voelen. Waar je op mag vertrouwen. In alles. In wie je bent, en wat je doet. Je bent liefde en je bent helemaal perfect zoals je bent’.
Ik was nooit het meisje wat voor haarzelf op kwam. Als vrouw heb ik dat doorgevoerd. Liever zat ik rustig te wachten, met mijn vinger omhoog in de klas, tot iemand me zag. Ik stak trouwens überhaupt liever niet mijn vinger omhoog. Want tja wat als je gezien werd en het verkeerde antwoord gaf.
Ik wilde liever niet gezien worden, en toch ook weer wel. Liet iedereen altijd maar voor gaan, zodat ik aardig gevonden werd.
This girl would never get the corner office. Het zat gewoon niet in mijn systeem. Hallo imposter syndrome.
Totdat ik er achter kwam wat een verhaal ik mezelf aan het vertellen was. Continue, dag in dag uit. Dit verhaal. Het meisje dat wacht in stilte tot ze gezien wordt en krijgt wat zij ‘verdient’.
Als ik zeker van mijn zaak was, ja, dan liet ik van me horen. Dan voelde ik me ook heel trots als er goed op gereageerd werd. Oh en in mijn relatie met mijn man. Ooh ja daar laat ik zéker van me horen. Mijn meest veilige omgeving (sorry schat..)
Al die keren dat ik om loonsverhoging gevraagd heb in de tijd dat ik nog voor een baas werkte. Ik vroeg het stilletjes met knikkende knieën, en liever eigenlijk niet. Ik vond dat ik er recht op had. Maar het imposter syndrome kwam omhoog, en ik had totaal geen vertrouwen meer. Mijn eerste bedrijf als grafisch vormgever groot maken. Ik zag het de collega’s om me heen doen. Kreeg complimenten over mijn werk, maar geloofde mezelf totaal niet als ondernemer. Laat staan op het creatieve vlak. Er was geen zelfvertrouwen. Al die keren op school dat ik het vertrouwen niet voelde. Het lag aan de anderen, zij zagen me niet.
Maar was dat echt zo? Zagen zij me niet, of zag ik mezelf niet? Geloofde zij niet in me, of geloofde ik niet in mezelf?
De laatste weken ben ik er achter gekomen dat het het laatste is. Dat is precies de kern van het imposter syndrom. Deep down totaal geen geloof en vertrouwen in jezelf omdat je keer op keer afgewezen bent. Omdat je je mond niet open doet. Altijd maar rustig afwacht. ‘Zie je wel dat mensen niet naar me toe komen of geloven in wat ik doe!!’ The voice inside is knetterhard.
Maar het ligt anders. Ergens als klein meisje, in some sort of way, ben ik het vertrouwen en geloof in mezelf verloren.
Dat weten. En nu inzien, met de hulp van vriendinnen die de juiste vragen stelden en er doorheen prikten. De situaties die zich voordeden. De beelden en stemmen die keer op keer doorkwamen. Het stond notabene letterlijk in een boek: imposter sydrome. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Nu pas begint het geloof in mezelf, het vertrouwen in alles wie ik ben, steeds meer en meer te groeien.
Durf ik steeds meer te staan voor wie ik ben. Durf ik mijn vuur en passie te tonen. Durf ik me kwetsbaar op te stellen. En te accepteren wie ik ben.
Ik ben niet meer dat meisje wat ‘netjes’ met haar vinger omhoog zit te wachten tot iemand haar ziet, en eigenlijk liever niet gezien wilt worden. Nee, ik ben de vrouw die gezien mag worden. De vrouw die wat te brengen heeft op deze wereld. Die voor haarzelf mag gaan staan. Zonder te excuseren wie ze is en wat ze doet. Zonder haarzelf klein te houden in alles wat ze is. Whether you like it or not.
Dit, is een ongoing proces. Ik zal nog regelmatig met het bijltje ‘imposter syndrome’ moeten hakken. I’m ok with that. Sterker nog, ik ben reuze benieuwd hoeveel vuur en passie er nog mee omhoog kan komen.