Het proces van niet weten en onzekerheid
Een paar weken geleden voelde ik een intens geluksgevoel. Er kwam een besef dat ik alles had wat ik altijd wilde hebben. Waar ik als jonge volwassen vrouw van droomde.
Namelijk dat droomhuis, check! Een te gekke man waar ik van houd, die van mij houd, en nog steeds elke keer dieper ga in de relatie (en soms elkaar even niet zo tof vinden ; )), check! Twee prachtige kinderen, check! De leukste vriendinnen waar ik helemaal mezelf mag zijn, check! En werk doen wat ik het allerleukste vind om te doen, check!
Op mijn 38e kon ik het allemaal afvinken. En wauw wat gaf me dat een heerlijk gevoel.
Voor een paar dagen…
Daarna volgde de flipside van de coin. Ik wist het niet meer… Want als ik alles al heb, wat heb ik nu dan nog voor doelen? Wat valt er dan nog te behalen? Dit kan toch niet het eindpunt zijn, ik ben nog maar 38. De onzekerheid sloeg in als een bom.
En nu dat ik het op schrijf denk ik: ‘Ja hor Lin, waar maak je je druk om?!’ Maar op dat moment was het behoorlijk donker.
We leven in een maatschappij waarbij we worden opgegroeid met doelen zetten. En die doelen zo hoog mogelijk zetten. Alles is te behalen, alles is maakbaar.
Nu ben ik inmiddels al een tijdje van deze wolk gevallen. Niet alles wat je hoofd bedenkt ik perse goed voor je leven, en is haalbaar.Maar hoe meer en meer ik van deze wolk afstap, geen volgende doelen kan zetten. (Serieus, ik kan ze echt niet bedenken.) Voelt het alsof ik niet in het plaatje van de maatschappij pas. En komt de onzekerheid van er niet bij horen omhoog.
En dit is een volgende laag, daar ben ik mij heel erg van bewust. Na al die rollercoasters zie je uiteindelijk het patroon en sommige dingen komen in een andere vorm terug om het volgende laagje er af te halen. Maar tof is anders.
Ja de grootsheid van mijn wensen heb ik. Maar ik voldoe nog niet aan de norm van het zijn van een succesvol ondernemer met een volle agenda. Alleen, is dat eigenlijk wel wat bij mij past? Want anders had ik dat toch allang al gehad? Als anderen, die precies hetzelfde werk doen, wel een volle agenda hebben en ervan kunnen leven, waarom is dit bij mij dan niet zo? Mag ik dan wel een volle agenda hebben? En wat is eigenlijk precies een volle agenda?
Voor mij staat die volle agenda op dit moment voor vluchtgedrag. Het is dat éne doel wat ik heel graag wil bereiken. En hoe hard ik ook trek, hoe hard ik ook er aan werk, er gebeurd niets. Niet in hoe mijn ego kant het wil hebben.
Luister, ik ben mega dankbaar voor de klanten die ik heb en de readingen en healingen die ik mag doen. Daar kijk ik elke keer naar uit, en voelt als een feestje.
Maar ik wil meer. Of… mijn ego wil meer. Als ik naar mijn ziel luister zegt ze: ‘Neem je tijd…’ Mijn ego begint daarvan stuiteren. En komt met verschillende angsten en pijnen omhoog. Waarbij op dit moment vooral de sterkste, onzekerheid is. En die uit zich in het volgende: Ik hoor er niet bij. Ik pas er niet tussen. I am the crazy one. Ik ben gek.
De fase van het niet weten is precies wat dit bij mij, en ik weet ook bij anderen, omhoog brengt. Onzekerheid. Wie ben ik, wat past bij mij, en hoe mag ik mijn leven leven. En dan bedoel ik echt leven. Niet volgens de norm van de maatschappij en de mensen om je heen. Maar wat past bij jou.
Krioelende miertjes
Zo zie ik op dit moment mezelf als miertje zitten, en om mij heen heel veel miertjes keihard werken en door elkaar heen krioelen. Maar zodra ik hetzelfde wil doen, is er een grote force die mij tegenhoudt. Ik moet daar als miertje blijven zitten. Dat wat die andere miertjes doen is niet mijn stijl, is niet mijn leven. Dat ik niet bij de kudde/roedel of whatever pas, brengt onzekerheid met zich mee. Dat doet pijn en is behoorlijk donker wanneer je daar doorheen ga.
Dit is niet een proces van een week. This goes with ups and downs. De ene keer zie ik de patronen en weet ik wat ik mag doen, de andere keer heb ik geen idee. Behalve dat het werk wat ik doe, het huis waar ik woon, mijn gezin waar ik mee leef en mijn vriendinnen, dat dat klopt. En vanuit daar ga ik mijn pad weer verder lopen.
We will see what life brings. Maar dat het anders mag dan ik altijd gedacht had, dat is zeker.
De fase van het niet weten is onzeker, onveilig en onrustig. Chaos van binnen met een hoofd wat alle kanten op schiet. Ook al weet ik dat ik hier in mag berusten. En ook al voel ik dat dit precies is waar ik nu mag zijn, er niet tegen hoef te vechten. Dat betekend niet dat het één en al happy en joy is. Het is de controle loslaten en meer en meer vertrouwen op wat het leven je brengt. Niet door af te wachten. Maar door telkens weer een stap vooruit te zetten.
Bij mij voelt het nu alweer wat lichter dan vorige week. Dat kan volgende week zomaar weer anders zijn, dat weet ik. Maar ik heb wel stappen gezet. Zo heb ik voor mezelf sessies bij anderen geboekt om mij te laten begeleiden. Een ander kan soms net ergens doorheen prikken waar het mij zelf niet lukt. En ik hoef het ook allemaal niet zelf te doen. (Eén van de lessen waar ik ook heel lang over gedaan heb, maar daarover weer een andere keer)
Dit is wat ik deze keer doe, volgende keer is het op een andere manier hulp vragen. Of een inzicht hoe ik mijn praktijk beter kan managen. Of misschien nog meer berusten in het feit dat ik misschien toch een crazy one ben en dat dat oké is. Dat er veel meer crazy ones zijn.
Het leven is het journey, and it never stops. Dat is iets waar ik mij steeds meer en meer in kan berusten. De ene keer makkelijk, de andere keer vind ik het allemaal maar stom, net welk deel van mij meer de boventoon voert.
♡