Ons ego vind het fijn waar we nu zijn, we kennen alles, weten waar we op aan kunnen en hoe we er voor staan (ook al voelt dat niet goed). Het ego is de olifant, die schreeuwt het hardst. Je hart, je gevoel, is het suikerkorreltje. Een zacht fijn lief zoet stemmetje. Het stemmetje waar je hart sneller van gaat kloppen. Waarvan de vlinders in je buik borrelen.
Dat is je hart, dat is je pad, dat is je gevoel, dát is je intuïtie. De leeuw(in) in jou die er uit mag. Of het beest in jou wat los mag.
Het vaste perfecte plaatje hoeven we niet meer te volgen. Ik denk dat dit nu meer dan anders te zien is om ons heen. Laten we ons hart volgen. En believe me, die brengt je op plekken die je nooit had kunnen bedenken, altijd op je pootjes terecht komend, in overvloed, vrijheid, geluk, liefde, alles.