Mijn kijk op trouwen: Liefde die verder gaat dan een handtekening
Als ik er 12 jaar geleden in stond zoals ik er nu in sta, en Martin had me gevraagd om te trouwen. Dan had ik nee gezegd. Waarschijnlijk had hij me niet eens gevraagd omdat hij weet hoe ik er in sta.
Heeft helemaal niets met mijn liefde voor hem te maken, en onze liefde voor elkaar. Ook betekend het niet dat ik spijt heb van het feit dat ik getrouwd ben. Wel merk ik dat de verbintenis die ik toen zo graag wilde, nu helemaal niet nodig vindt. Een bruiloft is mooi, en alles er op en er aan hartstikke leuk om te organiseren. Maar ik weet niet, misschien is het die wettelijke verbintenis. Dat hoeft van mij allemaal niet zo erg meer. Ik zie het persoonlijk niet meer als de sleutel, de extra kers op de taart of het antwoord van onze liefde voor elkaar. Die gaat namelijk zo veel verder dan de handtekening en de wettelijke verbintenis.
Ik merk dat ik het lastig vindt om te verwoorden. Het is vooral het gevoel wat er overheen ligt.
Oké hoe ik het zie, vanuit mijn ervaring en terugkijkend op hoe ik het beleeft heb. Toen ik ging trouwen, dacht ik dat dit in de liefde het hoogst haalbare was. Dat dit het ding was om je liefde voor elkaar te ‘bewijzen’. Het is een conditionering die ik, door alle romcoms, disney films, sprookjes, waar ik als jong meisje mee opgroeide, als ook de barbies en poppen waar ik mee speelde en wat ik allemaal om me heen zag, vormde. Niet vreemd natuurlijk en heel begrijpelijk. Ook niet iets wat ik heel stom kan vinden, het was namelijk hoe er in die tijd naar gekeken werd. Verliefd worden, trouwen en kinderen. Dan was je relatie pas écht volledig. En dat nam ik over.
Nu ik zie dat dit een conditionering is die ik zelf gevormd heb, en eigenlijk door heb dat het helemaal niet zo zeer bij mij persoonlijk past, kijk ik er heel anders tegen aan. En waarschijnlijk ben ik daar niet de enige in. Want wie zegt dat je moet trouwen? Wie zegt dat je heel lang een relatie met elkaar moet hebben? Wie zegt dat je deze moet bezegelen met kinderen? Kijk eerst eens naar; wat past er nu eigenlijk echt bij mij?
Ik heb een plaatje ingevuld waarvan ik me achteraf af vraag of deze wel echt van mij was. Of dit wel echt bij mij hoort. Zo zou ik net zo gelukkig met Martin zijn als wij niet getrouwd waren. We zouden door dezelfde shit heen zijn gegaan, we zouden dezelfde twee boys op de wereld gezet hebben, en onze liefde voor elkaar zou net zo diep gaan. Want dat laatste, dat is de verbinding die voor mij er echt toe doet. De liefde voor elkaar, die ik zo diep kan voelen dat ik soms beelden doorkrijg van wortels die door elkaar verstrengeld de aarde in lopen. Welke fase we ook in zitten, good or bad, die wortels blijven, de liefde blijft. Daar is geen wettelijke verbintenis voor nodig.
En als ik kijk naar mijn ziels print, soul path, en wat universum voor mij in petto heeft. Dan is dit zeker het juiste geweest voor mij. Daar mag ik op vertrouwen. Ook dat ik de conditioneringen nu doorzie. Dat het niet af doet van ons huwelijk, en de verbintenis die we 12 jaar geleden aangegaan zijn. Dat is precies hoe het allemaal mocht zijn. Net als dat ik dit nu mag delen.
Dit weekend zijn wij 12 jaar getrouwd, over een half jaar dus 12,5 jaar. Voor velen een reden voor een feestje. Wij hebben al vrij duidelijk aangegeven dat wij dit feestje lekker overslaan. We geven over een tijdje wel een feestje. Volgend jaar of het jaar er op ofzo. Wanneer we er zomaar zin in hebben. Niet omdat we 12,5 jaar getrouwd zijn en het zo ‘hoort’. Daar gaan tegenwoordig sowieso mijn haren van omhoog. Misschien dat dat het ook wel is. Waarom ik nu zou zeggen voor mij hoeft een bruiloft niet. En is dit hele verhaal misschien gewoon wel een schoppen naar hoe het ‘hoort’. Als dat zo is, ook prima.
Wat ik vooral met dit verhaal wilde vertellen is dat beslissingen van toen, soms anders voelen in het nu. Dat we heel veel conditioneringen hebben. Dat we niet perse hoeven te trouwen met de liefde van ons leven, voor een gezin moeten gaan, moeten samenwonen, laat staan een liefde voor ons leven moeten hebben.
Vul het in zoals jij het wilt, wat past bij jou. Of je nu het hele plaatje wilt of niet.