De eerste keer dat het spontaan door kwam vond ik dat best wel spannend. Het was net of er een man naast me stond die begon te kletsen, met m’n ogen kon ik hem niet zien, maar ik kon hem wel voelen en horen.
Nog steeds vind ik dit wel spannend: ben ik gek geworden? Dit gelooft toch niemand? Ja hor Linda, you are losing it now!!
Dat is mijn mind, die er doorheen schreeuwt en die angst om op de brandstapel gegooid te worden nog even opvoerdt.
En toch weet ik, voel ik, dat ze er zijn. Gidsen, zielen, spirits, hogere zelfen, universe, name it zoals je wilt. Ze zijn er. Altijd. Altijd geweest ook. En hoe meer ik me er voor open zet, hoe meer ik ze kan horen en voelen. Ook tijdens het schrijven van dit. Ik voel ze gewoon om me heen zitten.
Tijdens een meditatie heb ik ze wel eens rijen dik zien staan, rustig wachtend tot ik me meer en meer zou gaan openen. Niet trekkend, nee rustig wachtend. Ze weten namelijk wel dat het komt.