Vriendschap en kwetsbaarheid
Tijdens een astrologische birth chart reading kreeg ik de uitnodiging om mezelf kwetsbaar op te gaan stellen. Ze zei expliciet uitnodiging, omdat het ergens voor mij toch als en uitdaging voelt. Tijdens de sessie begreep ik haar helemaal. Kon ik haar helemaal volgen en wist ik, dit is inderdaad een uitnodiging voor mij. Helemaal in deze tijd waar de coaches als paddestoelen uit de grond poppen, yes including me.
Alleen niet veel later begon het egostuk in mij, mijn hoofd: Ja maar, kwetsbaar opstellen, kwetsbaar zijn, dat doe je toch al?! Hoe moet je dat nog meer doen?!
Paniek in de tent. Ik had geen idee. Waar moest ik beginnen, waar moest ik zoeken, wie kan me daar mee helpen, welke boeken moet ik aanschaffen, welke stappen moet ik volgen? En als ik het al doe, waarom moet het dan nog dieper?!
Nadat de grootste paniek was gaan liggen, kwamen langzaam de inzichten. Ik stel me inderdaad al kwetsbaar op. Op instagram kan ik fijn dingen van me af schrijven, onder het mom van de creatieve hups, en showing the real deal. Bij de vriendinnen die de afgelopen jaren op mijn pad zijn gekomen, daar kan ik me heel kwetsbaar opstellen. Heb ik de meest mooie gesprekken mee en weet ik dat ik niet afgerekend wordt op wat ik zeg. Het is veilig bij hen.
En precies dáár was mijn inzicht. Want bij hen kan ik het wel. Maar hier, bij mijn vriendinnen uit de omgeving waar ik woon. Mijn vriendinnen die mij al super lang kennen, de kids met elkaar opgroeien, wonend in hetzelfde dorp (en ja ook die ene vriendin uit mijn jeugd die dwars door mij heen kijkt en ik max 1 keer in het jaar zie), bij deze lieverds zet ik mijn veiligheidsmechanisme omhoog. Ik vertel wel wat. Maar ik denk dat ze het meeste op IG lezen. Veilig, dan hoef ik ze niet aan te kijken en kunnen ze niet recht in mijn gezicht reageren.
Snakken naar verdieping
En ja, er komen zeker wel eens momenten dat de muur naar beneden gaat. Maar alleen als ik zeker weet dat ik niet ‘afgerekend’ wordt. Daarentegen is er een heel groot verlangen in mij wat snakt naar gesprekken met verdieping. De gesprekken over onze kinderen, kleding, en ons werk, die ken ik allemaal wel. Ik heb een diep verlangen naar gesprekken over onze gevoelens. Hoe we in het leven staan. Waar we tegenaan lopen. Of we ons wel of niet oké vinden. Niet: ‘Ja hor, gaat allemaal goed.’ Maar: ‘Hmm zit er niet echt lekker in nu’ of ‘ik weet het eigenlijk even niet’ en ja ook gewoon ‘Gaat super nu’. De gesprekken over het leven.
Ik denk dat ik het niet eens uit kan leggen, het is een bepaald gevoel wat in de gesprekken omhoog komt wat niet uit te leggen is.
De spiegel
Maar als ik dat verlang van mijn vriendinnen, en boos wordt dat het niet lukt. Me afvraag hoe onze vriendschappen nu eigenlijk in elkaar zitten. Dan moet ik ook naar mezelf kijken. (Duurde even voor ik die spiegel weer door had.) Als ik mijn muren niet naar beneden haal, dan zal dat bij hen ook niet gebeuren. Dat is een onbewust iets en is geen stappenplan voor. Daar valt geen boek over te lezen. Je kunt niet een gesprek starten met: ‘Zo, nu gaan we ff diep’. Het is iets wat ontstaat.
De setting, een klein groepje, en bam daar in ene ontstaat er een gesprek, komen er emoties door en worden er harten gelucht en op tafel gelegd. Wordt er met respect en rust met elkaar gesproken, mag alles er zijn. En het belangrijkste, wordt er geluisterd zonder oordeel. Het oordeel waar ik zo een immense angst voor heb.
En toen was daar. Er was een gesprek, maar geen oordeel. Ik voelde me gedragen door de vriendinnen die ik al zo lang ken, en ik kon hen ook dragen. Het was kwetsbaar, het was open, het was alles waar ik al zo lang naar verlangde. Wel bij anderen kon, maar niet bij hen. En nu kon het. Er viel letterlijk een last van me af. De liefde voor deze meiden…
Dezelfde liefde als voor de vriendinnen die er dit jaar bijgekomen zijn. En ik was bang dat de ene de andere zou vervangen.
Gelukkig ben ik er achter gekomen dat dit niet het geval is. Dat geeft rust. Ik mag mij veilig voelen, ook bij deze meiden.
Vanaf nu altijd diepgaande gesprekken?
Nee, dat betekend niet dat in ene alle gesprekken diepgaand zullen zijn. We zullen ook de oppervlakkige gesprekken houden. Dit mag groeien. Je legt niet van de één op de andere dag heel je hart op tafel. Dat heeft groeitijd nodig, en vertrouwen. Maar vooral, dat heb ik gemerkt, vertrouwen in mezelf. Dat het kwetsbaar opstellen niet via een stappenplan gaat, maar puur intuïtief. Het komt tot stand wanneer ik zelf voel dat het de juiste timing is. Dat het nu is.
Dus hierbij nodig ik mezelf nog meer uit om me kwetsbaar op te stellen. Via deze blogs, via Instagram, bij mijn man (it took 20 years maar ook dat lukt eindelijk), maar vooral bij mijn vriendinnen, of ze nu net een jaar of al jaren in mijn leven zijn. Ook bij die ene vriendschap die ik heel diep voel maar waar ik het nog doodeng vind om te doen. En bij mijn klanten, want als ik me niet kwetsbaar open stel tijdens een sessie, dan lukt het jou al helemaal niet.
♡